Alleen de strik heeft het overleefd

De muur is nog nat als de kleinkinderen een middagje komen spelen. Ze zijn onder de indruk en na de lunch plaatsen we aan allebei de kanten van de tijdelijk geparkeerde kast twee stoelen om ervoor te zorgen dat ze vandaag niet 'het verkeerde weggetje' langs de muur nemen. Kleinzoon maakt twee bordjes van oranje papier waarop hij met grote letters 'STOP' schrijft. Met zoveel voorzorg kan er niets misgaan. Toch lijkt het me slimmer om vandaag boven te spelen 😉...

Met zijn drieën gaan we naar boven om te spelen en ik ben figurant. Dat wil zeggen dat ik toekijk. Na een tijdje vraagt Kleindochter met een bedelend gezichtje of ze even op zolder mag kijken. Die zolder heeft iets geheimzinnigs voor ze, want die is alleen bereikbaar via een vlizotrap. Ze vinden niets spannender dan om heel voorzichtig naar boven te klimmen en te kijken wat er allemaal bewaard wordt (valt reuze mee).

Vandaag doe ik de looplamp aan omdat ik zelf de koffer met mijn trouwjurk op wil zoeken. Het feest is nu compleet, want met de lamp erbij kunnen ze alles nog beter bekijken. De durfals verdwijnen door het gat naar boven en verkennen vol enthousiasme de ruimte-onder-het-dak.

Als ik aan de beurt ben vind ik al snel de oude koffer achter een aantal vaker gebruikte spullen. De donzen veertjes vliegen in het rond als ik hem open. Voorzichtig haal ik de jurk tevoorschijn en trek hem nog één keer aan. Die actie heeft tot gevolg dat ook de badkamer en de slaapkamer bezaaid zijn met veertjes. Zowel de jurk als de koffer hebben hun tijd gehad. Zonder pardon laten ze de koffer-met-jurk in de container op het pleintje zakken en kijken vanaf de andere kant waar hij gebleven is.

Alleen de strik heeft het overleefd. Daar zit geen donsrand aan en het garen is niet verteerd. Kleinzoon drapeert de strik om zijn hals en geeft de linten aan zijn zus. Jij mag trouwmeisje zijn, zegt hij trouwhartig tegen haar en parmantig lopen ze samen door het huis. Hun dag kan niet meer stuk 😊.