Wie gaat er mee naar Engeland varen
Onze kleinzoon zal een jaar of vier geweest zijn toen hij voor het eerst een afbeelding van de Tor in Glastonbury in Engeland zag. Hij vond het in een boek dat ik aan het lezen was. De weken erna kwam het weer op tafel als hij bij ons kwam. Het ging hem om die ene plaat. Daar wilde hij wel naar toe. Ik beloofde hem dat we er een keer heen zouden gaan. Dat was niet zo heel moeilijk, want het is ook voor mij een heel bijzondere plek. Maar eerst gingen mijn man en ik nog een keer samen en beloofden een foto te maken als we er waren. Speciaal voor hem...
De Tor is overweldigend. Althans, dat is mijn beleving. De berg heeft een aantrekkingskracht die ik niet kan weerstaan. Samen met de Michaëlstoren er boven op domineert hij de omgeving. Hij is dus niet makkelijk over het hoofd te zien. De beloofde foto hebben we in 2013 gemaakt. Het was een ongewone ervaring om de Tor in weer en wind te beklimmen. Misschien is in storm en regen een betere beschrijving van de situatie. Daar was onderaan de berg nog niet veel van te merken. Het volgende stukje staat in mijn blog 'Sterrenkruid' onder het kopje De Tor*.
'Een van de plekken die we de afgelopen jaren meermalen bezochten was de Tor. Boven op de Tor staat de Michaëlstoren. Je kan deze toren al van heinde en ver zien. Zo klein als hij was, was onze kleinzoon gefascineerd door die toren. Wij beloofden er een foto van te maken als we er waren.
Dat hebben we gedaan. De vraag is of dat verstandig was. We werden die dag kletsnat en waaiden uit ons hemdje. We realiseerden ons pas dat het érg hard waaide toen we al halverwege de berg waren, aan de steile zijde, en het te laat was om rechtsomkeert te maken. Bovenop raasde er een regelrechte storm. We konden ons nauwelijks staande houden. Wel eens op een berg gestaan waar je bijna afwaait? Eenmaal beneden durfden we weer grapjes te maken. Die beloofde foto hebben we gemaakt. Maar nooit eerder hadden we Glastonbury aangetroffen in aanhoudende regens met stormachtige wind'.
By Joke Visker