Konijn waagt de sprong

Heer Huppelmans groeide na zijn komst bij ons thuis zo hard, dat hij al heel snel klem zat in zijn hok. Hij had dringend behoefte aan een groter verblijf en dat werd bij ons in de tuin gerealiseerd. Het deurtje bleef open zodat hij erin en eruit kon wanneer hij dat wilde. Heer Huppelmans had daardoor de kans om onze tuin op zijn gemakje te verkennen. Dat deed hij dan ook naar hartenlust. 

Hij groef een hol tot hij gestopt werd door de muur van de schuur en toen het klaar was kwam hij er achterstevoren weer uit. Hij kroop door een gat in de heg en ontsnapte maar ternauwernood aan de schoen van de buurvrouw die daar net liep. 

Heer Huppelmans was een levensgenieter en rook op afstand waar hij lekkere hapjes kon scoren. Onder de kast in onze keuken stond een mand waarin we de groenten bewaarden. De eerste de beste keer dat hij daar rondneusde sprong hij er in en zat er lekker te smullen. De zorgvuldig opgekweekte bamboe die we net in de tuin hadden gepoot ontging niet aan zijn aandacht. Binnen een mum van tijd was de plant gehalveerd. Dat vonden we nou even net te ver gaan. Dus plaatsten we er een mand als bescherming overheen, om even later te constateren dat die bewoog. Heer Huppelmans had zijn maaltijd onder de mand voortgezet. 

De tuin werd zijn domein tot we vonden dat zijn invloed te groot werd. We besloten de ruimte voor Heer Huppelmans te beperken tot het terras. Dan had hij nog steeds meer dan genoeg plek. Dat was het moment van het plan voor het hek. Het werd zorgvuldig in elkaar gezet en was ongeveer een meter hoog. 

'Dat is te laag', riepen we met zijn drieën als vrouwvolk dat toekeek. 'Maar opa was er van overtuigd dat het konijn niet zo hoog kon springen. Dat had hij nog nooit gedaan', vervolg ik mijn verhaal. 'Het deurtje van het hek ging dicht en het deurtje van het konijnenhok werd wijd open gezet. Heer Huppelmans verkende de situatie in een seconde en nam een enorme sprong over het hek, de tuin in'. 

En weer zitten we te schudden van het lachen. We hebben nog overwogen om ons aan te melden bij het programma 'Het spijt me', dat in die tijd uitgezonden werd. Dat hebben we niet gedaan. We hebben uitgelegd dat we er echt niets aan konden doen dat we zo hard moesten lachen. Het was gewoon te grappig 😊.