Wilde kinderen
Een van mijn vriendinnen plakt de teksten en gedichtjes die ze mooi vindt op de deur van het toilet. Een van die gedichtjes, uit het kinderboek 'Wild Child' vind je hieronder. Het stemt me tot nadenken...
Kinderen moeten spelen, ze moeten ontdekken. Van mij mogen ze vuil worden en op blote voeten lopen. Ze mogen in bomen klimmen en hutten maken van verzamelde takken. Ze mogen slakken meenemen en lieveheersbeestjes vangen.
Toen de kleinkinderen nog jong waren gingen we als ze bij ons logeerden met ze naar het bos. Op een paar honderd meter voorbij de ingang was een heuvel en daar eindigde onze wandeling. Ze renden naar boven en naar beneden en hadden eindeloos plezier. Wij moesten ook mee klimmen en voldeden eenmalig aan de wens. Zij herhaalden hun actie tot ze moe waren. Naar die wandeling konden we verder fluiten 😉.
Nu ze ouder zijn gaan we nog steeds naar het bos als ze bij ons logeren. Net als toen verlopen de wandelingen met tussenstops. Want een hut die ingestort is moet wel even herbouwd worden. En over boomstammen kun je balanceren. In de bomen kun je klimmen en over die leuke trap kun je op en neer rennen. We nemen de tijd en genieten met ze mee.
Zelf speelde ik vanaf kleins af op straat met de buurkinderen. We sjouwden met kleden en maakten een tent tegen de blinde muur achter in de straat. We bedelden allemaal om één knijper en dat werkte perfect.
We deden bordje-bal tegen de blinde muur van de overburen. Dat betekende dat we met een bal het straatbordje probeerden te raken. De bewoners van het huis vonden het wat minder geslaagd.
Ik zwierf met mijn vriendinnetjes door ons kleine stadje en moest naar huis als het donker werd. Hoe dat 's zomers ging weet ik niet meer. Ik idealiseer het niet, maar constateer dat er voor de kinderen van nu minder speelruimte is. Speelruimte is belangrijk, ontdekken en experimenteren leveren kennis en plezier op.
.jpg)
Eigenlijk is het niet echt een gedichtje
Het zijn stukjes tekst bij prachtige foto tekeningen
De vraag is of je wilde kinderen wel zou moeten temmen. Er is ook een ander boek met de titel 'Grote mensen, daar kan je beter soep van koken'. Ik denk dat ik dat ook maar eens uit de bibliotheek ga halen 😉.
.jpg)
Het boek is vertaald in het Nederlands. Ik heb het via de bibliotheek geleend. Op internet vind ik alleen de Engelse uitgave. De Nederlandse versie is er dus wel! Er staan prachtige foto-platen in.
'Een 'wild kind' woont in een wereld waarin de maan en de zee haar moeder zijn en de zon en de wind haar vader. Ze is op zoek naar een ander wild kind. Prentenboek met bewerkte foto's in sfeervolle kleuren. Vanaf ca. 5 jaar'.
Het gedichtje is destijds geplaatst in het tijdschrift ZOZ. Met het november/decembernummer van 2020 kwam er een einde aan het tijdschrift voor doen-denkers (http://www.omslag.nl/zoz.htm)
'Grote mensen, daar kun je daar kan je beter soep van koken' is een kinderboek van Guus Kuijer uit 1976. Het boek kreeg in 1977 de Zilveren Griffel.
By