Al verschillende keren heb ik mijn 'bomenroute' in het centrum van Maassluis moeten veranderen. Bomen verdwijnen om plaats te maken voor woningen. Zo voorzie ik de kap van de vlier en de hulst. Ze groeien bij de ingang van het kleine parkje dat grenst aan een voormalig bejaardenhuis. Als ik in de buurt ben ga ik er even langs...

In het voorjaar staan ze er allebei goed bij, maar aan het eind van de zomer ziet het er slecht voor ze uit. Ze hebben een tekort aan water. De bladeren van de vlier hangen slap.  De rode besjes van de hulst zijn verschrompeld tot kleine bruine bolletjes. Dit gaan ze niet redden constateer ik spijtig. Die gaan het loodje leggen. Geen besjes voor de vogels om van te snoepen. 

Maar in de overlevingsdrang van deze twee vergis ik me. Deze week loop ik er langs en zie dat de vlier zich heeft hersteld. De hulst heeft nieuwe takken gemaakt en staat opnieuw in bloei. Er zitten kleine witte bloemetjes aan de takken. De zusjes van de hulst die geen water tekort zijn gekomen zien rood van de besjes. In mijn gedachten hoor ik haar roepen: 'mij zal je er niet onder krijgen, ik ga het overleven'. Het is november en de bloeitijd van de hulst is ergens van april tot en met mei. Morgen kom ik terug, beloof ik mezelf. En dan maak ik een foto van dit ongewone verschijnsel. Stel niet uit tot morgen...

Morgen wordt een dagje later. Dat dagje later maakt dat ik er niet meer bij kan. De sloop van het gebouw is begonnen en ook het parkje is omheind met hekken. Er kan niemand meer in of uit. Door de tralies probeer ik een foto te maken. Ik heb hem vergroot voor dit blogje, maar het is nauwelijks te zien. Het is altijd de vraag hoe het afgelopen zou zijn. Maar met het hek om de tuin is het einde verhaal. Ze zullen plaats moeten maken voor nieuw te bouwen woningen. Hoe jammer is dat. En diep in mijn hart vind ik dat deze dappere hulst zo'n einde niet verdient...

De hulst en de vlier in het voorjaar