Kortgeleden zag ik een aankondiging van een tentoonstelling over kleding van vroeger. Daar stond zo'n jakje op waar een dame met een ragfijn middel in moest passen. Ik vind het wel wat hebben, zo'n slanke taille. Maar wat ik daarbij makkelijk zou vergeten, dat niet iedereen gezegend is met een middeltje waar zo'n jakje omheen past. Je werd daar een beetje mee geholpen door een keurslijf...

Ik ga eens even op zoek naar een definitie. Een ander woord dat je kan gebruiken is korset. Dan heb je het letterlijk over het insnoeren van je lichaam. De tweede betekenis is figuurlijk: je beperkt voelen in je vrijheid.

Bij korsetten heb ik wel een beeld. Mijn moeder heeft er lang een gedragen. Je kon de vetertjes aantrekken. Het leek me helemaal niks en ik ben er nooit aan begonnen. Geen keurslijf voor mij. Geen strak geregen kledingstuk waardoor ik me ingesnoerd voel. Nee, en ook geen step-in, om mijn buikje te verdoezelen. 

Hoe kan het je overkomen dat je ingesnoerd wordt in een keurslijf ? Dat je jezelf zo veel plichten, taken en leuke dingen hebt opgelegd dat er geen ruimte meer is om te ademen? Omdat dingen gaan zoals ze gaan. En omdat activiteiten zich ongemerkt kunnen opstapelen tot een teveel. En dan is die wake-up call om je dat te laten ontdekken. En aan jou (mij) de keuze om er uit te stappen. Of als dat niet mogelijk is om losser te 'veteren'. Kan allebei, als het maar bij je nieuwe levensstijl past 😉. 

De aankondiging

Het museum is een kwartiertje fietsen bij ons vandaan. Behalve de (tijdelijke) Kleding Expositie is er een ouderwets snoepwinkeltje en stap je terug in een huis uit grootmoeders tijd. Vooral de keuken heeft voor mij iets extra aantrekkelijks. Het snoepwinkeltje trouwens ook 😉.

De Kleding Expositie

Het snoepwinkeltje

De keuken

Niet alleen de lange takken vragen ruimte